Het huis verkocht?

In onze stad hebben steeds meer mensen te kampen met serieuze financiële problemen. Er is veel stille armoede en vaak schaamte achter de keurige Almeerse voordeuren. Dit feuilleton gaat over zo’n persoonlijk verhaal. Erna (haar achternaam wil zij vanwege haar privacy niet vermeld hebben) is een Almeerse vrouw van 52 jaar. Ze heeft een eigen bedrijf als grafisch vormgever. Ze is alleenstaande moeder van twee kinderen (11 en 14 jaar) en heeft een relatie.

Een bod op het huis
Omdat het rondleiden van potentiële kopers door het huis haar te veel werd, schakelde Erna haar ex in. ‘Hij was inmiddels al jaren bij ons weg maar het huis was nog steeds gedeeld eigendom. Voor hem was het emotioneel minder beladen. De drie bezoekaanvragen die ik via de makelaar ontving, plande ik op één ochtend. Ik trok de deur achter me dicht en liet het over aan m’n ex. Ik kon het even loslaten. En toeval of niet, dit bleek een gouden greep. Een jong stel uit Amsterdam was serieus geïnteresseerd en er kwam al snel een verzoek voor tweede bezichtiging. Niet lang daarna kregen we ons eerste bod. Na de geijkte onderhandelingsrondes kwamen we precies op de getaxeerde verkoopprijs uit.

Procedureel circus
Er moest nog heel wat gebeuren voordat de verkoop in de boeken kon worden bijgeschreven. Hoewel er redelijkerwijs geen bezwaar zou kunnen zijn, moesten verschillende afdelingen van Erna’s bank officieel hun goedkeuring verlenen. Ook de kopers hadden een flinke administratieve kluif aan het rond krijgen van hun financiering in combinatie met de verkoop van hun eigen huis. Toen het bijna rond was, kwam hun bank weer met aanvullende vragen. Erna: ‘De kopers zaten er net zo mee in hun maag als ik. Ze wisten zeker dat het goed zou komen. Maar toen ze één van de vragenformulieren van de levensverzekering met ja beantwoordden, gingen daar alle toeters en bellen rinkelen en moesten er weer nieuwe procedures doorlopen worden. Intussen was het voorbehoud van de financiering dan weer verlopen en kon het hele circus van voren af aan beginnen. Het was zenuwslopend.’
Een eigen huis komt naar je toe
‘Ik moest vaak aan denken aan al die verhalen over de zegeningen van een eigen huis’, zegt Erna, ‘Dat het altijd naar je toe komt en dat het de meest waardevaste belegging is. Mijn eigen huis kwam inmiddels vooral als een monster op me af. Voor mijn gevoel was ik erin getuind. Meegegaan in de ratrace van een mooi huis, grote tuin en designinrichting. Het is een trein waar je instapt en waar je niet zomaar uit kunt stappen. Destijds leek het financiële plaatje heel aantrekkelijk. Aflossingsvrije hypotheek voor maximale fiscale aftrek. Een verpande polis om straks de torenhoge schuld te kunnen aflossen, levensverzekering, overlijdensrisicoverzekering, inkomensverzekering, pensioenverzekering. We zaten dan gezellig met onze financieel adviseur om de tafel met het gevoel dat we het allemaal prima geregeld hadden. Totdat het kaartenhuis instortte. Toen moest het web van woekerpolissen ontward worden. Waarom had ik me dit allemaal op mijn hals gehaald? Waren we destijds maar in ons huurhuis blijven wonen, dan was de ellende nog te overzien geweest.’

Waarheen?
De officiële verkoop bleef in de lucht hangen. Toch moest Erna concrete stappen gaan zetten om een onderkomen voor haar gezin te vinden. ‘Met mijn spullen op straat gaan zitten voor het stadhuis vond ik geen aantrekkelijke optie. Al zou het misschien wel goed zijn om te laten zien in wat voor idiote situatie ik zat, een moeder met twee kinderen die nergens terecht kan. Ik wilde toch zo snel mogelijk een huis vinden. Hoe ik dat dan ging betalen was van later zorg. Bij ons in de buurt stonden wat blokken met vrije sector huurwoningen. Op de website van de verhuurder zag ik dat er op korte termijn een woning vrij kwam. Wie niet waagt wie niet wint, dacht ik. En ik meldde me aan als belangstellende.’

wordt vervolgd

(oorspronkelijk gepubliceerd in Almere Diep op 08-05-2015)