Erna’s kerstverhaal

In onze stad hebben steeds meer mensen te kampen met serieuze financiële problemen. Er is veel stille armoede en vaak schaamte achter de keurige Almeerse voordeuren. Dit feuilleton gaat over zo’n persoonlijk verhaal.
Erna (haar achternaam wil zij vanwege haar privacy niet vermeld hebben) is een Almeerse vrouw van 52 jaar. Ze heeft een eigen bedrijf als grafisch vormgever. Ze is alleenstaande moeder van twee kinderen (11 en 14 jaar) en heeft een relatie.

Wie niet rijk is moet slim zijn
Ik kijk met Erna terug op de spannende periode, precies twee jaar geleden vlak voor kerst. Toen het erom spande of ze onderdak zou vinden voor haar gezin. De verkoop van Erna’s stadsvilla was in volle gang. Voor een urgentie kwam ze niet in aanmerking en voor een sociale huurwoning had ze niet genoeg inschrijfduur. Ze moest haar heil dus zoeken in de vrije sector. Erna: ‘Ik had mij aangemeld als geïnteresseerde voor een huurwoning bij mij om de hoek die binnenkort vrij zou komen. De huur was eigenlijk te hoog maar hoe ik dat ging betalen was van later zorg. Ik moest aantonen dat ik voldoende draagkrachtig was. In mijn geval met jaarrekeningen van mijn bedrijf en aangiftes van de inkomstenbelasting. Natuurlijk kon ik niet vertellen hoe belabberd mijn inkomenspositie op dit moment was. Mijn geluk was dat de cijfers van de voorgaande jaren er nog heel behoorlijk uitzagen. Het eerste obstakel was dus genomen. Het volgende item op het afvinklijstje was lastiger. Ik moest een bevestiging van de bank laten zien dat ik geen betalingsachterstanden had. Omdat ik de hypotheek al een tijdje niet meer betaald had, was ik ondergebracht bij de afdeling ‘Bijzonder Beheer’. Dat zou natuurlijk alarmbellen doen rinkelen. Ik trok de stoute schoenen aan en belde de bank met een voorstel. Als ik mijn achterstallige hypotheektermijnen zou inlossen wilden zij misschien een bevestiging voor me schrijven.’

De beuk erin
Erna was blij dat ze zaken kon gaan regelen. Dat de impasse van de afgelopen jaren was doorbroken. Erna: ‘Ik had al die tijd toch een beetje stilgestaan. Tegen beter weten in had ik me vastgehouden aan een status die eigenlijk niet meer houdbaar was. Ik bleef wachten tot mijn huis weer meer waard zou worden of dat mijn ex weer werk zou krijgen. Ik hoopte ik dat de situatie zich vanzelf zou oplossen. Maar sprookjes bestaan niet. Een oude jeugdvriend die op mijn pad was gekomen, had mij wakker geschud. Hij zag hoe verlamd ik was en maakte mij duidelijk dat ik het heft in handen moest nemen. De bijl moest erin: het huis zo snel mogelijk verkopen, desnoods met verlies. Die schulden waren niet meer dan een fictief financieel plaatje van de bank met de bedoeling om mij te intimideren. Ik kon de situatie nu met een andere blik bekijken en ging het als een spel zien. Als mensen met een meewarige blik vroegen hoe ik dat nou allemaal ging doen zei ik, “niets, gewoon verder leven en m’n zaken zo goed mogelijk regelen”.’

Sleutel tot een nieuw leven
Toen Erna de reactie van de bank in haar mailbox ontving, durfde ze eerst niet te kijken. Er hing zo veel vanaf. Toen het bericht positief was, sprong Erna een gat in de lucht. ‘Een paar regeltjes in een lullige e-mail openden voor mij de deur tot het volgende hoofdstuk in mijn leven. Hoe ik de bank ook vaak vervloekt heb, de dame die dat voor me geregeld heeft, ben ik nog steeds dankbaar.’ Toen ging alles heel snel. Een paar dagen later zat Erna op het kantoor van de verhuurder om het huurcontract te tekenen en de sleutel in ontvangst te nemen. Het was best een waagstuk want de verkoop van haar huis was nog steeds niet rond. Het voorbehoud van financiering was al voor de vierde keer verlengd. Erna: ‘Dat kon mij niet deren. Het belangrijkste was dat we een dak boven ons hoofd zouden hebben. Ik kon met een gerust hart de kerst in.’

Wordt vervolgd

(oorspronkelijk gepubliceerd in Almere Diep op 24-12-2015)