Dit was een jaar van grote veranderingen waarbij alles op zijn kop kwam te staan. Iedereen moest zich aanpassen aan een nieuwe werkelijkheid. De gescheiden domeinen van zakelijk en privé liepen steeds meer door elkaar. Gezinnen zaten ineens met z’n allen thuis en probeerden hun verschillende rollen als thuiswerker, vader of moeder, opvoeder en onderwijsbegeleider probeerden te combineren tot een leefbaar geheel. Alleenstaanden zagen hun sociale contacten verdampen en zaten ineens hele dagen voor een beeldscherm.
En nu de zekerheden waar ons leven op gebouwd leek te zijn, geen houvast meer boden, moesten we in plaats van de lange termijn doelen en plannen, per dag de werkelijkheid opnieuw bekijken en daar onze weg in vinden.

Stabilisering en rust

Voor mij was dit gek genoeg juist een jaar van stabilisering en rust, zowel privé als zakelijk. Door de vele gebeurtenissen in mijn leven was het de afgelopen jaren (scheiding, restschuld, ziekte, overlijden van de vader van m’n kinderen, nalatenschapsperikelen) een enorme uitdaging om mijn leven op de rails te houden. De blijdschap was dan ook groot dat ik na 10 jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, eindelijk de begeerde sociale huurwoning kreeg waar ik een nieuwe start kon maken met mijn twee inmiddels jongvolwassen kinderen. Na de enorme opruimoperatie die de verhuizing naar een half zo klein woonoppervlak met zich meebracht, waren wij gesetteld voordat Corona uitbrak. Het was zeker geen straf om in alle rust het huis in te richten, en een dagelijkse wandeling door ons mooi park te maken onder een stralend blauwe lucht.

Mijn werkplek

Ook mijn werkplek moest ik opnieuw inrichten. In mijn vorige huis had ik een apart werkkamertje maar hier bleef er geen andere optie over dan de slaapkamer. Eerst baalde ik daarvan maar zoals wel vaker als je je moet aanpassen aan nieuwe omstandigheden, bleek het een blessing in disguise. Waar ik vanuit mijn vorige werkkamer vooral naar schuttingen en andere huizen keek, geniet ik nu dagelijks van mijn weidse uitzicht over een laan met platanen. Het veel te grote bureau, massieve kastwanden en de antiek pc met systeemkast en boxen bouwde ik om tot een frisse, witte compacte werkplek met een gloednieuwe all-in-one pc. Met een glashelder groot scherm en inschuifbare camera. Hiermee bleek ik perfect voorbereid te zijn voor het online werken dat gaandeweg het jaar gemeengoed werd. Vergaderingen en zelfs conferenties die ik moest verslaan vonden via Zoom en Teams plaats. Hoewel aan de ene kant een beetje vervreemdend om mensen niet meer live te zien, scheelde het ook een hoop tijd en reisbewegingen. Ik ben dankbaar dat ik mijn werk gewoon kon blijven doen en zelfs veel nieuwe opdrachten kreeg in mijn 13e jaar als ZZP’er!
En toen de mogelijkheden om buitenshuis te sporten wegvielen, bouwde ik de gewoonte in om het werk te onderbreken met een online Qi Gong sessie of voor de tv mee te doen met Nederland in Beweging.

Menselijkheid

Het leuke van mijn werk als notulist is de afwisseling. Ik kom op veel verschillende plekken (live of digitaal) en ontmoet veel mensen. De ene keer zit ik in een bouwteamvergadering van het GVB waar het over nieuwe beveiligingsmaatregelen van een metrolijn gaat, en de volgende dag bij een vergadering van de gemeente Amsterdam over sociale cohesie en de gevolgen van Corona.
Twee bijeenkomsten sprongen eruit dit jaar: de eerste was net voor Corona, een wijktafel in de Spaarndammerbuurt waar een drugspastor vertelde over zijn werk. Hij stak een kaarsje aan en de lichten gingen uit. We hoorden hoe hij op bezoek ging bij mensen die complexe problemen hadden maar geen welzijnswerkers en professionals meer over de vloer wilden. Zijn geheim was dat hij daar als mens, open en gelijkwaardig binnenkwam en gewoon luisterde wat iemand te vertellen had, zonder oordeel, protocollen, targets of tijdsdruk. De aanwezige professionals waren onder de indruk, zij vertelden altijd een gevoel van druk en gejaagdheid te hebben in hun werk, en het zich bijna niet kunnen permitteren om gewoon een praatje met iemand te maken. We concludeerden toen met z’n allen: hoe mooi zou het zijn als iedereen wat meer van de mindset van de geestelijk verzorger in zijn werk zou meenemen.

Het tweede gedenkwaardige moment was een vergadering met de wethouder Sociale Zaken en het gezelschap Amsterdam Inclusief, die rapporteert over wat er speelt in de stad, vooral in deze tijd van Corona. De onderwerpen waren onder meer alleenstaande ouders en ondernemers en de problemen die zij ondervinden. Toen de vergadering ten einde was en ik al wilde afsluiten, vroegen ze mij hoe ik deze tijd ervaarde. Dat was een verrassende wending omdat ik uit mijn rol als notulist stapte en over mijn ervaringen vertelde als alleenstaande moeder en ondernemer, en de struggle om mijn hoofd boven water te houden met de zaken die in mijn leven spelen. Mijn verhaal maakte veel indruk en de volgende vergadering stond ik op de agenda om mijn ‘case’ nog verder toe te lichten. Op de vraag waar ik vooral behoefte aan had, kon ik maar 1 ding bedenken: menselijkheid. Die ontbreekt vaak op het moment dat je serieuze problemen in je leven ontmoet en je met de digitale afvinklijstjes van de kille bureaucratie te maken krijgt. Terwijl je dan vooral behoefte hebt om je verhaal te doen bij een mens. De loketten die zo voortvarend zijn afgeschaft, zouden wat mij betreft weer terug mogen komen. Hoe fijn dat het idee voor een ‘alleenstaande-ouderloket’ nu verder ambtelijk en bestuurlijk wordt opgepakt.

Opluchting

Gek genoeg ervaar ik het als een grote opluchting dat in deze tijd de maskers afvallen en de diepgewortelde problemen van de samenleving aan het licht komen. Dagelijks lezen we over de onmenselijk handelwijze van de Belastingdienst en de harde anti-fraude aanpak van de Dienst Werk en Inkomen. We zijn daar ineens heel verbaasd over maar hoogleraar staatsrecht en voormalig ombudsman Alex Brenninkmeijer zegt dat dit geen incidenten zijn, maar voorbeelden van een falend systeem. Hij stelt al jaren aan de kaak hoe onze rechtstaat is uitgehold.
Grondlegger van de sociologie, Max Weber heeft eind 19e eeuw een studie gedaan naar het rationalisme en de opkomst van de bureaucratie. Hij voorzag het gevaar van een onpersoonlijke machine waarin de individuele vrijheid verloren gaat, en de “onttovering van de wereld als een loden mantel gaat hangen”. Treffender kan ik de huidige tijd niet typeren.

2021

Des te belangrijker om ook in 2021 onze menselijkheid en innerlijke integriteit te bewaken. Laat je door niets of niemand gek maken, luister naar je eigen hart en intuïtie. Het woord ‘druk’ schrap ik uit mijn vocabulaire. Mijn horloge doe ik niet meer om. Dat lijkt me een mooi uitgangspunt voor jaar met meer innerlijke rust en ruimte voor echt contact met de ander.

Bedankt voor het lezen en ik wens iedereen een geweldig 2021 met veel warmte, liefde en humor!